Kaybettiklerinin hüznü sakladıklarınla buluştuğunda katmerli hislerle çevrilirsin. An ortaktır: gece. O kendinden zaten gizemli saatler bir de sendekilerle birleşince ruhun adeta kapana kısılmıştır. Gerilim, buhran ve belki devamında bunalım.  Ruhun melankolide sınırı yoktur. Ama zamanın vardır. Bu yüzden ki o gecenin bir an önce bitmesi, sabaha bir an önce erişilmesi gerekir. En önceyse sabah olacağını bilmelidir. Zira sabahını bilmediğin bir gecenin sadece yasını tutabilirsin ki o da neye yarar. O gece ki sessizce yol almıştır ömrüne ait eskimiş demlerin arasına... 


Not: Tek cümlesiyle yazıma ilham veren periye teşekkürler :)