İnsanların birbirlerini sevmeleri öyle kolay ve zahmetsiz ki. Hiçbir çabaya, ezaya, cefaya gerek yok. Minicik sevimli bir sebep yeterli çoğu zaman (keşke her zaman olsa) Hatta kimi durumlarda sebebe bile lüzum yok. Bakıştaki bir elektrik, bir kıvılcım ya da bir benzerlik; gözünün, elmacık kemiğinin, gülüşünün... bir kıymetliye benzemesi o insanı bir anda sevdiriveriyor. Hatta öyle geliyor ki 'sanki onu yıllardır tanıyorum hissi'ne kapılınıyor. "Tanıdık bir yabancı"nın yanında hiç olunmayacak kadar rahat hissediliyor. Ki doğallıkla ve zamanla "yabancı" sözcüğü  "tanıdık" a evriliyor. Sevilen, daha da seviliyor. 
İşte ben bazı insanları böyle seviyorum, böyle sevdim.
Minicik bir sebeple ya da sebepsiz.
Öyle ya da böyle, seviyorum işte insanları
Sevdikçe çoğalıyorum
Hafifliyorum...


Sözün özü, öyle ya da böyle, bir şekilde hayatımda olan insanlar, sizleri seviyorum.