Ellerimin arasında yavaş yavaş soğuduğunu hissettiğimde, ayrılık vaktinin geldiğini anlamıştım. Gitme zamanı gelmişti... Hissedebildiğim kadar sıcaklığın kalana dek bırakmadım seni, dokunmaya devam ettim. Dudaklarımın seninle son buluşuşu da gerçekleşecekti birazdan, biliyordum. Son yudumum olacaktın. Mutluluğum hiç bitmesin istiyordum oysa, yapabildiğim kadar yavaş hareket ediyordum bu yüzden. Ama, geçen her dakika daha da soğuduğunu, benden uzaklaştığını da hissediyordum.
Başlangıçta içimi ısıtan sen, saatin ibresi zamanın kıvrımlarında yukarılara doğru yol alırken soğuyordun. Soğudukça daha çok tükettim seni; sense tükendikçe daha çok soğudun...
Oysa ne çok isterdim, aramızdaki ilişki hep aynı sıcaklıkta kalabilsin. Avuçlarımın arasından bambaşka dünyalara gitmemeni, hep benimle kalabilmeni ne çok dilerdim.
Ne çok bağlıydım sana.
Gözlerimi yeni güne ilk açtığımda, tekdüze geçen bir 50 dakikanın ardından beni seninle buluşturacak olan melodiyi duyduğumda, bardaktan boşanırcasına yağan kış yağmurunu sıcak nefesini hissederek seyretmekte olduğumda ve sayamadığım daha bir çok zamanda, hep en yakınımda; avuçlarımdaydın. Bir yandan ellerimi, bir yandan da içimi ısıtırdın. Varlığınla huzurum eşzamanlıydı. Dudaklarımla buluştuğunda tarifi imkansız bir rahatlık hissederdim. Bu an hiç bitmesin; hep böyle sürsün derdim içimden. En yorgun, en sıkıntılı, en üşüyor hissettiğim zamanlarda hep seni arardı gözlerim, ellerim. Beni bir tek sen rahatlatırdın çünkü. Yokluğun dayanılmaz olurdu bu yüzden...
Ama, sen de diğerleri gibiydin işte; diğerleri gibi tükenip beni kendimle başbaşa bıraktın. Hepiniz aynıydınız...
Hepiniz aynıydınız da, bir ben hep aynıydım. Hiç vazgeçemedim senden ve de senlerden. Farklı mekanlarda da olsa, ben, hep senlerle birlikte oldum. Her birinden aynı keyfi aldım ama her biri, yine senin gibi yok olup gittiler anımdan. Hep aynı sonla buluştum...
Olsun...Yine de mutluyum.
Yine de vazgeçmeyeceğim.
Yine çok seviyorum seni ve de
sevmeye devam edeceğim
ÇAYIM :)...
