SATIRLARIM VE ARASINDA KALANLAR...





27 Nisan 2014 Pazar

19 Nisan 2014 Cumartesi


Beni bu sahte düzenle mücadele etmeye zorlayan sebeplerim var benim. Sabah uyandığımda o günün diğerlerinden başka olacağına dair bir inancım. İnanıyorum ben gülümsediğimde daha çekilir olacak o karmaşa. Kapılıp gittiğim telaşlar, o yoğun hengame daha basit bir formda gözükecek. Akıp gidecek. Sohbetinden sıkıldığım o kızcağıza daha kolay katlanacağım. Onu seveceğim belki. Sonuna kadar dinleyeceğim de. Sıkılmadan, sabrederek. Ama önce gülümsemeliyim. Onu dinleyebildiğim için. Onu görebildiğim için kendime bir hediye vermeli; O'na da teşekkür etmeliyim. Bilmeliyim ki anlayabileyim. İnanıyorum, ben anladığımda daha sevimli olacak her şey, daha manidar. 

Hevesle sarıldığımda elimi bırakmayacağını bildiğim insanlar var benim. Benim diyebildiğim ve hep benimle olacaklarını bildiğim. Rüzgarımla, yağmurumla ve dahi fırtınamla beni kucaklayan. İnanıyorum ben uslandığımda daha kolay olacak iletişimimiz. Daha rahat sarılabilecekler sakladığım yanlarıma. Gizlemeden sevecekler giderek. Ama biliyorum ki uslanmayacağım ben ve onlar da biliyorlar ki böyle sevmek daha güzel.

Karşıma çıkan insanlara olan bir inancım var benim. Biliyorum gerekli oldukları için tesadüf ettirildiler. Cömertçe dağıttığım sevgiden payları olduğu için. Çivisi çıkmış olduğu kadar sevgisi de yerle bir olmuş şu dünyada sualsizce sevebilen birilerinin olduğunu görebilsinler diye. Koşulsuz ve nedensizce sunulan sevginin aslolan olduğunu deneyimlesinler diye. Söyleyerek değil severek yaşayınca insan olunduğunu öğrensinler diye. En önemlisi, sualsizce sevmek nedir bilsinler diye. İnanıyorum öğrenecekler ve bilinsin ki "Hayat her şeye rağmen güzel" diyebiliyorsak hala, bu gökyüzüne ulaşan o sualsiz sevgilerin eseridir. Bu yüzdendir ki böyle sevdiklerime seslenirim,  severek yaşıyorum ben ve yaşıyorsam da böyle seveceğim demektir.

Gücüm devamına yetmediğinde yahut söylenecekler tükendiğinde bitti deyip gitmeye ihtiyacım var benim. Sonunun geldiğine inandığımda olduğu yerde bırakmaya duyduğum bir gereklilik. Bu yazıda olduğu gibi mesela.
Burada bitirilmeli bu yazı. 
Ve bitsin...