Anıları o tatlı uykularından
uyandırıp mutlu olduğum zamanları hatırlatmalarını istedim. “Mutlu olduğum”
değil de “daha mutlu olduğum” demek gerekir aslında; hatta “çok daha mutlu
olduğum” demeliyim. Kalkın ve görün yeni zamanları, mutluluk uçan bir kuş artık
dedim. Kimimiz ulaşabileceğimiz bir yere konmasını bekler, kimimiz başına
konmasını; kimisi izler, kimisi özler; kimi kadrajına hapseder, kimi kafesine;
kimileri ise namlusuyla eşleştirir hedefini… İşte bu yeni dünyanın hali dedim. Sizdeki
ben için kolay değil burada eskisi gibi mutlanmak. Koca bir iç çektim sonra ve
ekledim:
Katkısız, organik günlerimle
büyürken ben, her şey çok daha masumdu o günlerde. Gülücükler yürekten,
selamlar kalpten, sevgiler gönüldendi. Resim olsun diye değil, özlemle bir araya
gelinirdi. Elektronik aygıtlar, gerçekte var olmayan dünyalar değil; insanlar,
kavuşmalar sevilirdi.
Şimdi…
Şimdi, her buluşma vitrine
koymalık, her menfaatine uyan insan tam ısırmalık. Faydalarına uygunsa can
dostun; değilse yok olsun. Gülerse severim;
ağlarsa ardıma bakmam, giderim. Kazandıysa benim; kaybettiyse tanımam, güler
geçerim…
İşte dedim, işte bu bakarken
gördüklerim. Bir de görmediklerim var ki ne sen sor; ne ben söyleyeyim. Ben de
dilerim görmeyeyim…
Neyse, keyifleneyim diye uyandırmıştım
sizi dedim. Açıklamam biraz uzun oldu zahir derken ise baktım ki yeniden uykuya
dalmış anılarım…
İyi uykular.
