Mutluluk dediğin, "bir çift söz" ün ardı sıra geliverir kimi zaman :)

Bazen öyle anlar getirir ki hayat, ne sözler yetişir tasvire ne güç yeter bihis seyre...

Sevgili minik kediciğim beni terk etti ve gitti ...
Oysa o istemişti onu sevmemi.
Yapılacak şey mi şimdi bu?

Doya doya sevebileceğim bir şey yok mu şu dünyada?

Sevgili minik kediciğimin hikayesi için: http://ebrunundefteri.blogspot.com/2011/12/bir-kedi.html

İnsanların birbirlerini sevmeleri öyle kolay ve zahmetsiz ki. Hiçbir çabaya, ezaya, cefaya gerek yok. Minicik sevimli bir sebep yeterli çoğu zaman (keşke her zaman olsa) Hatta kimi durumlarda sebebe bile lüzum yok. Bakıştaki bir elektrik, bir kıvılcım ya da bir benzerlik; gözünün, elmacık kemiğinin, gülüşünün... bir kıymetliye benzemesi o insanı bir anda sevdiriveriyor. Hatta öyle geliyor ki 'sanki onu yıllardır tanıyorum hissi'ne kapılınıyor. "Tanıdık bir yabancı"nın yanında hiç olunmayacak kadar rahat hissediliyor. Ki doğallıkla ve zamanla "yabancı" sözcüğü  "tanıdık" a evriliyor. Sevilen, daha da seviliyor. 
İşte ben bazı insanları böyle seviyorum, böyle sevdim.
Minicik bir sebeple ya da sebepsiz.
Öyle ya da böyle, seviyorum işte insanları
Sevdikçe çoğalıyorum
Hafifliyorum...


Sözün özü, öyle ya da böyle, bir şekilde hayatımda olan insanlar, sizleri seviyorum.

Ezberi bozulmuş satırlar var aklımda,
Sevdiceklerim birer birer uzaklaşmakta,
Uzaklar yakın artık ama,
Neye yarar kokusunu duyamadıktan sonra.

Doğayla bütünleştiğim zamanlarım olsun istiyorum. Aslında zaten keşfedilmiş olup da ansiklopedi ciltleri arasında, wikipedia'da çoktan yerini almış şeyleri bir de ben keşfedeyim, bir de benim gözümden var olsunlar istiyorum. Resimlerimde bir araya getirdiğim güzellikleri kendi yerlerinde gözlemek, onların hayatına dahil olmak istiyorum.