Görmemiş yürekten sevmeyi.
Gözleriyle bakmış hayata, gözleriyle sevmiş.
Gördüğüne yanılmış,
Belki yanıltmış gördüğüyle.
Elleri titrememiş sevdadan.
Kalbi kuşlarla yarışmamış.
Bu yüzden bilmez içimizdeki kelebekleri.
Onun bildikleri, kozasından gökyüzüne.
Onun kelebekleri bir günlük ömrüyle.
Sen çocuk,
Sen hiç şiir yazdın mı bulutlara, bahara?
Yağmurlu ayazlı cümleler kurdun mu?
Her gün değişen mevsimlerin oldu mu senin hayatında?
Hiç güneşini sığdırdın mı bir çift göze?
Kocaman dünyayı bir küçük bedende bulabildin mi?
Koca bir gününü bir tek hayalle geçirdin mi?
Geçirebildin mi?
Belki koca bir ömrü, tek bir hayalle?
Tek bir umut ile.
Sen çocuk,
Sen bilir misin dünyanın bu tarafında bir yıl kaç bucak?
Bir mevsim kaç fırtına?
Bir saat kaç hüsran bilir misin?
Sen çocuk,
Sen hiç ümidini yitirdin mi severken?
Kendi hükmünü kendin verdin mi?
Tüm bildiklerinin üzerini tek bir kalemde çizdin mi?
Sahi çocuk,
Sen birini gerçekten sevdin mi?
