Kaybettiklerinin hüznü sakladıklarınla buluştuğunda katmerli hislerle çevrilirsin. An ortaktır: gece. O kendinden zaten gizemli saatler bir de sendekilerle birleşince ruhun adeta kapana kısılmıştır. Gerilim, buhran ve belki devamında bunalım.  Ruhun melankolide sınırı yoktur. Ama zamanın vardır. Bu yüzden ki o gecenin bir an önce bitmesi, sabaha bir an önce erişilmesi gerekir. En önceyse sabah olacağını bilmelidir. Zira sabahını bilmediğin bir gecenin sadece yasını tutabilirsin ki o da neye yarar. O gece ki sessizce yol almıştır ömrüne ait eskimiş demlerin arasına... 


Not: Tek cümlesiyle yazıma ilham veren periye teşekkürler :)

Renklerde olduğu gibi hisler de cinsiyetlerin hegemonyası altına alindi. Alindi da niye en çekilmezleri kadınlara pay edildi ki? " Erkekler ağlamaz" olmamali; " Kadinlar aglamamali " olmali...

Bir gün daha kayiverdi ellerimin arasından. Eksilen de ben artan da...

Kocaman bir çabanın hiç edilişine tanık oldum bugün. Kocaman bir emek, nafile sarf edilen koca bir çaba. Yoğrulmamış belki pişmemiş insanlarla önemli adımlar atmaya kalkışırsanız, daha yarılanmayan yolda bile nasıl ortada kalınır görürsünüz. Vicdan, adalet, hakkaniyet dediğimiz yükte hafif pahada ağır hislerle donatılmıyor her insan, doğaldır. Ama en azından vicdan olsun yoksa, dilim varmaz ki insan demeye.