Kalp

Kalp öyle değerli ki kemikten bir kafesin ardına gizlenmiş biz henüz doğmadan. Adeta bir zırhla çevrelenmiş. Kullanma ve yararlanma hakkı verilmiş ama kendimizden bile korunmuş bu olurken. Öyleyse bize düşen bir şeyler de olmalı bu anlaşmada. En başta bu eşsiz emanete iyi bakmalı, değersizleştirmemek gayesinde olmalı insan. Bir sevgi demeti oldurmalı, beslenmeli kalp. Ama kıymetsizce dağıtılmamalı tomurcuklar. Hak edişe dikkat edilmeli. Özenerek sevmeli kalp. Seçmeli de. Bunu yapabilmesi için de izin vermeli ona elbette. Sözün geldiği yerse: Kalbinizi sevin ve ona layık olmayanlardan uzak tutun...

Tosunum :)

Vedalardan hoşlanmıyorum, ucu açık olmalı ayrılıkların...

Bir kelebeğin kanadı gibiydi peşine düştüğüm hayaller. Alabildiğine muhteşem. Doyumsuz. Elimi uzattığımda, dahası dokunduğumda büyüsü bozulacak kadar gerçeküstü. Öyle tahammülsüz dokunuşuma. Avucumdan yukarılarda...Yok yolu seyretmekten öte. Öyle sevmekten öte...

Yalnızlık Dediğimiz

Yalnızlık dediğin dilde bir kelime. Yoğrulur zihninde ve yolunu bulur gönlünde. Kimseye yok aslında ihtiyacın, sevmek fiilinden öte. Sev ve kurtul yalnızlığından. Neyi ya da kimi sevdiğin değil önemli olan. Sevmek, sadece sevmek...

Yıldızım

Hızından dem vurduğumuz şatafatlı! hayatımız nasıl da bir anda sıradanlaşıveriyor. Yavaşlıyor, durağanlaşıyor, "Böyle olmamı mı isterdin?" der gibi. Durmuş, ötede halimi seyretmekte. "Gel..." dememi bekler gibi.

Gerçekleşmelerini bekledikçe yorgun düştüm düşlerimden. Beklemek ne zor kıyısından gördüğün yıldızı. Pırıltısıyla yetinmem gerekiyormuş ilk önce, onu ne kadar istediğimi göstermeliymişim. Kararsız hallerimden kurtulmalıymışım, ne istediğini bilmez bir tavır sergiliyormuşum. Oysa o gelemezmiş böyle şeylere. Kararlılığımı, azmimi görmeli, çabama şahit olmalıymış. O da beni istemeliymiş. Hayalkırıklıkları, hüsranlı zamanlar geçirmeliymişim. Dibe vurmuşçasına adeta, mutsuz olmalıymışım. Yıldızımın gerçek değerini ancak o zaman anlar, ancak o zaman onu sahiplenirmişim. Öbür türlü kolayca vazgeçermişim ondan. Beni ben yapacak olanı, ilerde "Keşke..." li cümlelerle yad etmek zorunda kalırmışım. "Hayırlısı olsun"daki hayırlı olana hayır demiş olurmuşum.

Öyleymiş işte.
Hala pırıltısını görüyorum yıldızımın.
Onu ne kadar çok istediğimi gösterememişim demek ki hala...
Haklı...

Güzel gözlerin olmasa seni nasıl hayal edeyim. 
Denizimi de sende bulurum, gökyüzümü de.
Kimselerin bilmediği gerçek yüzümü de.
Sen varken yok kimseye ihtiyacım.
Tek sevda yeter bir gönüle,
Bir çift göz yeter.

Asteğmen

Bir asteğmenin dilinden  dökülenler. 

Hüzünlü, hayretlik verici, can yakıcı hikayeler içeren bir roman. Okumalı, okunmalı.

Köşesiz hislerle yaşanmıyor bu çağda. Sivrilmemiz isteniyor ısrarla.

Mutluluk dediğin, "bir çift söz" ün ardı sıra geliverir kimi zaman :)

Bazen öyle anlar getirir ki hayat, ne sözler yetişir tasvire ne güç yeter bihis seyre...

Sevgili minik kediciğim beni terk etti ve gitti ...
Oysa o istemişti onu sevmemi.
Yapılacak şey mi şimdi bu?

Doya doya sevebileceğim bir şey yok mu şu dünyada?

Sevgili minik kediciğimin hikayesi için: http://ebrunundefteri.blogspot.com/2011/12/bir-kedi.html

İnsanların birbirlerini sevmeleri öyle kolay ve zahmetsiz ki. Hiçbir çabaya, ezaya, cefaya gerek yok. Minicik sevimli bir sebep yeterli çoğu zaman (keşke her zaman olsa) Hatta kimi durumlarda sebebe bile lüzum yok. Bakıştaki bir elektrik, bir kıvılcım ya da bir benzerlik; gözünün, elmacık kemiğinin, gülüşünün... bir kıymetliye benzemesi o insanı bir anda sevdiriveriyor. Hatta öyle geliyor ki 'sanki onu yıllardır tanıyorum hissi'ne kapılınıyor. "Tanıdık bir yabancı"nın yanında hiç olunmayacak kadar rahat hissediliyor. Ki doğallıkla ve zamanla "yabancı" sözcüğü  "tanıdık" a evriliyor. Sevilen, daha da seviliyor. 
İşte ben bazı insanları böyle seviyorum, böyle sevdim.
Minicik bir sebeple ya da sebepsiz.
Öyle ya da böyle, seviyorum işte insanları
Sevdikçe çoğalıyorum
Hafifliyorum...


Sözün özü, öyle ya da böyle, bir şekilde hayatımda olan insanlar, sizleri seviyorum.

Ezberi bozulmuş satırlar var aklımda,
Sevdiceklerim birer birer uzaklaşmakta,
Uzaklar yakın artık ama,
Neye yarar kokusunu duyamadıktan sonra.

Doğayla bütünleştiğim zamanlarım olsun istiyorum. Aslında zaten keşfedilmiş olup da ansiklopedi ciltleri arasında, wikipedia'da çoktan yerini almış şeyleri bir de ben keşfedeyim, bir de benim gözümden var olsunlar istiyorum. Resimlerimde bir araya getirdiğim güzellikleri kendi yerlerinde gözlemek, onların hayatına dahil olmak istiyorum.

Bir bardağa sığdırırsın bazen tüm kederini. Yudum yudum tüketirsin sonra. Avucunda tutmak ve bunu yapabildiğini görmekle iyi hissedersin. Sınırlandırmak güç verir çünkü insana, işe yarar. Sınırsızlıksa korku salar.

Sözler yetmez ki seni anlatmaya,
Sahil boyu yetmez ki sana sarılmaya,
Zaman yetmez ki seni yaşamaya,
Susup beklemek de çok zor be hayat!

Bir ruhu dargın uğradı dün kıyılarıma.

Usulca sokulup yamacıma,

Daldı gitti uzaklara.

Derin nefesle

Hem hevesle

İçine çekti beni,

Mevsimi.

Hiç bitmesen,

Hep benle kalsan der gibi.

İmza Antalya

Ufukta hayaller
Ucundan tutulmuş.
Sona erer,
en bitmez dediklerin
tükenerek çoğalır.
Hikayenin hacmi büyür,
zaman ilerler.
Son hep hayatımızda
asıl olanına doğru yürürken.

Dönmeyi düşünmeden git bir defa da. Öğren bağları koparabilmeyi. Yarınki hayatını bugünkü doğurmasın. Dünün devamı olmasın bugünün. Dün, bugün ve yarın tanımasın birbirlerini. Her güne yeniden doğ. Sıfırdan başla. Bak bakalım kaça kadar sayabiliyorsun?

Akıyor ömrüm gedik sepetimden,
Nereye kayboldunuz ey tek haneli yaşlarım.

Yalnızlığımdan sıkılıp usançla dolacağım, yabancılığıyla dört dörtlük bir diyara gitmek hevesim var. Ne kimseyi tanıdığım ne de kimsece tanındığım bir diyara. Yeni bir dünyaya adım atıyor gibi hissettirecek denli yabancı olsun mümkünse...

Senin olmadığın zamanlarda
Şu ikili eşlik eder bana:
Elimde resmin,
Aklımda fikrin.
Kimi zaman bir üçüncü daha eklenir
Yanlarına
Kısa süreli hayalin
O da.

Bütünden ayrılıp bağımsız parçalar oluşturduk ama yeniden biraraya geldiğimizde aynı bütün(lükte) değildi oluşturduğumuz...