Yıldızım

Hızından dem vurduğumuz şatafatlı! hayatımız nasıl da bir anda sıradanlaşıveriyor. Yavaşlıyor, durağanlaşıyor, "Böyle olmamı mı isterdin?" der gibi. Durmuş, ötede halimi seyretmekte. "Gel..." dememi bekler gibi.

Gerçekleşmelerini bekledikçe yorgun düştüm düşlerimden. Beklemek ne zor kıyısından gördüğün yıldızı. Pırıltısıyla yetinmem gerekiyormuş ilk önce, onu ne kadar istediğimi göstermeliymişim. Kararsız hallerimden kurtulmalıymışım, ne istediğini bilmez bir tavır sergiliyormuşum. Oysa o gelemezmiş böyle şeylere. Kararlılığımı, azmimi görmeli, çabama şahit olmalıymış. O da beni istemeliymiş. Hayalkırıklıkları, hüsranlı zamanlar geçirmeliymişim. Dibe vurmuşçasına adeta, mutsuz olmalıymışım. Yıldızımın gerçek değerini ancak o zaman anlar, ancak o zaman onu sahiplenirmişim. Öbür türlü kolayca vazgeçermişim ondan. Beni ben yapacak olanı, ilerde "Keşke..." li cümlelerle yad etmek zorunda kalırmışım. "Hayırlısı olsun"daki hayırlı olana hayır demiş olurmuşum.

Öyleymiş işte.
Hala pırıltısını görüyorum yıldızımın.
Onu ne kadar çok istediğimi gösterememişim demek ki hala...
Haklı...