Ben giderim, durmaz elimde kayıp düşecek hiçbir sevinç. Severim alabildiğine yeri geldiğinde. Kayıp düşmeyeceğini bildiysem. İşte o an ederim henüz söylenmemiş tüm yeminleri. Birer birer her sözü veririm.
Gözüm kapalı.
Gönlüm tam da tersi. Aydınlık bir yol çizilmiş uzunca. Ucunu göremiyorum henüz. Belki üç vakte kadar dedikleri budur. Üç vakit öncesi burası. Sonrası?...
Sonrasını düşünmek zorunda mıyız?
Yarını düşünürken kaçırdığın o an ne olacak?
Dünde bıraktığın o sevgi seni nerede yakalayabilir?
O mutluluk, harcadıkların. Usulca fark etmediklerin. Bir de sadece o ana hasredildiyse hem.
Ben giderim dedim.
Işık var ise severim de.
Gözüm kapalı.
Bazen görmemek gerekir. Uzakta tutmak.
Kısaca uzaktakini sevmek ismi.
Severim, sualsiz.
Severim de, yine de durmaz kalbimde yakıp savuracak hiçbir ateş. Yakıp kavurmasına razı gelirim ama savurmasına değil. Ötelenmiş heveslerimin yıkılması pahasına.
Sadece yakacaksa yanarım yine, kabul; lakin geriye kalan saf kül olacaksa yıkılsın. Yerle yeksan olsun o ötedekiler...
Gideyim ben de, en başta söylediğim gibi...
Zira küllerinden doğabilen, bir tek Zümrüd-ü Anka.
Ve de sadece masallarda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder